Amsterdam

Ég er farin að hafa áhyggjur af því hvað ég er alltaf tóm inni í mér. Með hverjum deginum er ég hressari og hressari á yfirborðinu, allt gengur stórfenglega, allt er frábært, meira að segja uppvaskið á Subway er það skemmtilegasta sem ég hef gert lengi. Og ég meina það þegar ég segi það. Ég ráfa bara um með hressleikabrosið frosið á andlitinu en inni í mér finnst mér eins og ég sé að kafna, mest þegar ég er glöð. Alltaf þegar eitthvað jákvætt gerist er alltaf einhver lítill kvíðapúki í hnakkanum á mér sem veit að spennufallið á eftir að koma. Ég kem heim og BÚMM! Hvaða leifar sem voru eftir af sigrum dagsins rjúka út um eyrað á mér og heilinn í mér byrjar að spila öll litlu mistökin aftur og aftur.
Af þessari ástæðu næ ég aldrei að treysta því fullkomlega að fólki líki vel við mig, af því að heilinn leyfir mér ekki að muna önnur móment en þau þegar ég hef verið alger hálfviti. Þannig verður hálfvitaskapurinn og fíflalætin fyrir mér eitt af mínum stærstu persónueinkennum og ég spila á hann og verð meiri hálfviti og fífl. Ég hata það að mér finnist alltaf eins og fólk sé að hlæja að mér þegar það hlær með mér.

So there you go...