Er að hlusta á - Wonderwall með Oasis

Eftir þessi tvö ár mín í menntaskóla verður það sífellt skýrara fyrir mér hvað Landakotsskóli var ömurlegur staður, sérstaklega fyrir stelpur. Ég held að allavegana ein af hverjum þrem stelpum hafi verið þunglynd, með átröskun eða viljað vera með átröskun. Enda ekki að undra, allavegana eins og ég upplifaði þetta (get eins og gefur að skilja ekki talað frá öðru sjónarhorni) voru reglurnar nokkurnveginn svona: Ég var með þessum vinahóp, aðrar voru með öðrum vinahóp, og ef ein úr mínum hóp reifst við einhverja úr hinum hópnum þá hataði ég hana og allar hennar vinkonur. Bekkurin sló persónulegt met þegar 6 stelpur og 1 strákur fóru að gráta í einni afmælisveislu. Allt var oftúlkað og greint niður í eitthvað rugl sem Bridget Jones gæti bara verið þokkalega stolt af. Á þeim tíma fannst mér ég vera nakin ómáluð og talaði í símann að meðaltali í 4 klukkustundir á dag.
En sama hvað ég hataði þennan tíma, og þrátt fyrir allt baktalið, vesenið, klíkuskapinn og gelgjuna þá fæ ég alltaf nostalgíusting í magann þegar ég heyri Wonderwall. Í einni af bekkjarferðunum ákvað einn strákurinn að þetta yrði bekkjarlagið okkar, og hann var nógu vinsæll til að hrinda þessu í framkvæmd. Eftir tvo daga kunnu jafnvel hörðustu Korn aðdáendur textann. Og í hvert skipti sem ég heyri það gleymi ég öllu þessu leiðinlega sem átti sér stað í gagnfræðaskóla, ég óska þess næstum að ég væri komin þangað aftur og þyrfti aldrei að verða stór.

Takk Jónas