Úllala

Eftir mikið suð gaf mamma sig loksins, og opnaði dyrnar fyrir tæknimanni sem vildi ólmur setja upp ókeypis þráðlaust net fyrir okkur. Hljómar ekki eins og svo stórt stökk fyrir okkur meðaljónana en móðir mín er nú algerlega útfríkuð og hún myndi eflaust setja þjónustuver símans á speed dial ef hún kynni það. Það kann hún ekki.
Vegna þessa tækniótta lá netið svo niðri í heilan dag í gær. Ég tók loks af skarið eftir að mamma hafði býsnast mikil ósköp yfir þessari fjandans tölvu, var sett á bið og hlustaði á Ruby Tuesday og fleiri góða slagara í sléttar 22 mínútur takk. Þá kom einkar elskulegur þjónustufulltrúi í símann, benti mér á on/off takkan, sagði mér að slökkva, bíða smá og kveikja aftur. Og viti menn! Kemst ekki líf í þessa elsku! 22 mínútur....

Tilgangurinn með þessari löngu og punchline-lausu (ég kýs að halda að það sé krúttlegt) sögu er enginn. Ég er bara að tékka á Bóasi sem aldrei fyrr, og ég elska hann sem aldrei fyrr. Kallið mig veraldlega, en hann er bæði fallegur, einfaldur, hjálpar mér að henda reiður á tilveru minni, kemur mér á óvart (netið er á víetnömsku, svo oftar en ekki klikka ég bara á eitthvað og sé hvað gerist) flytur mér ljúfa tóna og segir mér sögur af umheiminum. Hver þarf kærasta?



Foxxxeh!