Krísur í Krísuvík

Ég var að vakna, og það er nákvæmlega

ekkert

sem hef rekist á sem ég hef minnstu löngun til að borða. Ég gerði heiðarlega tilraun til að fá mér eina af fíkjunum sem móðir mín er svo sólgin í þessa dagana, en hún bragðaðist eins og gubb og því hef ég hætt við allar ráðagerðir henni tengdar.

Svo er það bara vinnan eftir... klukkutímaogeinamínútu... and counting. Mér líður svolítið gagnvart vinnunni eins og gagnvart frekar ógirnilegu hlaðborði í fjölskylduboði. Maður sækir í það því maður hefur faktískt ekkert betra við tímann að gera, og að vissu leyti fær maður eitthvað fyrir snúð sinn, en núna eru allir góðu réttirnir búnir og ég orðin svo pakksödd að ef ég fæ mér einu sinni enn á diskinn þá æli ég. Ég er sumsé komin svo með svo þokkalega upp í kok af vinnunni að mér er skapi næst að hringja mig inn veika þessar næstu tvær vikur sem ég á eftir. En það er ekki minn stíll.

Krísuvík?