I dreamt one thousand basketball courts

Ég er að hlusta á K-hole með CocoRosie, en það er nýja sem-verður-nauðgað-til-andskotans-lagið mitt, enda hef ég líklega hlustað á það svona 50 sinnum síðan ég keypti diskinn, sem var á föstudaginn.
Það er geðveikt og þunglynt og einhæft. Ég elska það, og ég elska hvað þokan í hausnum á mér meikar mikið sens þegar ég hlusta á það.

Það er líka þoka úti, voða rómó eitthvað, nú er kominn tíminn sem maður fer í þykka úlpu og á kaffihús og þess háttar. Ég hlakka bara þónokkuð til.

Meira síðar. Þá ætla ég að hlusta á Hives eða Strokes eða jafnvel gerast ýkt indí og hlusta á The Go-Team, og blogga af krafti og orku, sjáiði til! Kannski verður Njáluferðin líka ferð ferðanna, kannski verður æst slúður úr henni og ég hef ekki við að vélrita það upp í kjarnyrtum og hnyttnum setningum. Kannski (lesist: líklega) verður hún frekar viðburðalítil, og þá neyðist ég til að tala bara út um rassgatið á mér um allt og ekkert. Hvað sem því líður er ég búin að ákveða að ég verði að bæta bloggið eða drepa það algerlega. Báðir kostirnir eru álíka freistandi. En mér finnst bara eitthvað nostalgískt við það að vera með nánast óslitið arkíf frá því í apríl 2003 (tékkið annars endilega á því arkívi, það er frábært, ég sagði ,,gegt" og "eikker" og tók sjálfspróf á quizillu)

Takkfyrirbless