Vildi bara skjóta því inn að mamma mín er fáránlega mikill sjúkraþjálfari! Systir mín er með nýja kærastann í heimsókn. Hann er læknanemi, og nú eru hann og mamma búin að skella sér í heitar samræður um uppáhalds vöðvana sína (í fræðilegum skilningi, að sjálfsögðu) og hvernig beri að segja þá og stafa á latínu. Þetta er mikil upplifun!
Vaknaði í morgun, frekar sjúskuð eftir að hafa dreymt pöddur í alla nótt. Fyrstu 20 vökumínúturnar var ég ekki enn alveg búin að jafna mig og haldin ofsóknarbrjálæði sá ég pöddur í hverju horni. En ég lét ekkert stöðva mig og náði að jafna mig, svona að mestu.... Ég gekk inn í eldhús og tók þar nokkra danstakta við undirspil tónlistar foreldra minna. Þar sem þetta var barrokktónlist eftir Bach fattaði ég fljótt hversu hjákátleg ég hlyti að vera hætti ég þessu hið snarasta. Svo fékk ég mér morgunmat.
Ég lenti í frekar krassandi fordómaumræðu fyrir stuttu. Vinkona mömmu minnar (sem hefur reyndar verið þekkt fyrir að vera frekar yfirlýsingaglöð - sem dæmi má nefna að þegar ég var við það að vera hækkuð um bekk sagði hún mömmu fyrir framan mig, 9 ára barnið, að ég myndi pottþétt aldrei bera þess bætur, félagslega) staðhæfði að innan nokkurra ára þá myndu Íslendingar gera uppreisn gegn innflytjendum, vegna þess hversu ört íslensk menning færi dofnandi. Þetta finnst mér reyndar soldið fáránleg tilhugsun, því í fyrsta lagi eru það ekki innflytjendurnir sem eru að valda hvað mestri alþjóðavæðingu í íslensku samfélagi, ég sé ekki betur en að það séu erlendir miðlar, lesmiðlar, sjónvarp, kvikmyndir, svo ekki sé minnst á matinn og varninginn! Maður getur ekki beinlínis sagt að Íslensk menning hafi orðið fyrir sérlega miklum tælenskum áhrifum, né pólskum, og þannig mætti lengi telja. Þannig held ég varla að brjálaður íslenskur múgur væri svo firrtur öllu raunsæi að rísa upp gegn þessum þjóðfélagshóp vegna þess hversu mörg ungmenni sletta ensku.
Ég vil nota þetta tækifæri til að lýsa undrun minni á nýjasta Skítamórals-myndbandinu. Undir venjulegum kringumstæðum myndi ég ekki hafa séð þennan hrylling en þar sem ég var með gubbupest lá ég uppi í sófa allan gærdaginn og glápti á sjónvarpið og las bækur. Ég var sumsé að horfa á sjónvarpið þegar þetta myndband kom í gang. Ég rétt náði að horfa á fyrstu 20 sekúndurnar þar sem ógleðin ágerðist bara við að hlusta á svona lélega tónlist. Svo skipti ég um stöð. Það sem ég hinsvegar náði að sjá var eftirfarandi: Fyrstu taktarnir eru að byrja, með tilheyrandi mmm yeah hljóðum frá söngvaranum. Gella er að klæða sig í karatebúning. Það er sosum gott og blessað. Greinilega einhver viðleitni til að sýna hinn sterka kvenmann hjá þeim. Bara gaman, hallærislegt, en gaman. Hinsvegar er stelpan svo mikið máluð, með svo vel snyrtar og langar neglur og svo gífurlega plokkaðar augabrúnir að effektinn verður minna "sterk kona" og meira "vændiskona í roleplay". Eftir þetta var tónlistin farin að ofbjóða mér svo mikið, enda er ég lítill Skímó-aðdáandi að ég skipti um stöð.
Það eru rétt tæpar tvær vikur í að Anna Margrét fari í sinn fyrsta ökutíma. Samkvæmt raunsæju sjálfsmati Önnu Margrétar er þetta eins og að láta fjöldamorðingja fá veiðihníf. Það er nú þegar vitað að hún mun keyra yfir eitthvað, spurningin er bara hversu stórt það verður. Ormur.... neinei, köttur.... neinei, stór hundur..... ef til vill. Það telur Anna altént. I however am betting on a horse. Better yet, an elefant! Þetta gæti orðið ljótt! Og til að gera málin verri mun litli brjálæðingurinn minn ekki aðeins keyra á venjulegum fólksbíl, oseisei nei. Málin væru í skítsæmilegum farvegi ef það væri staðreyndin. Lítill skriðþungi, minna högg. En neeei, pabbi hennar hefur ákveðið að kaupa sér jeppa! Dude, you just handed a machine gun to the mass murderer! Eitthvað verður að láta sig, að öllum líkindum verður það ljósastaur eða þaðan af verra. There are no safe places anymore!
Ég er nátthrafn. Allar mínar stærstu og virkustu hugmyndir koma á næturnar. Það er eins og skyndilega, þegar klukkan er svona u.þ.b. eitt, ef ég er ekki farin að sofa fyrir þann tíma, fá heili minn eitthvert rafstuð og hrökkvi í gang. Nema ef ég hef drukkið bjór. Ég drekk aldrei mikinn bjór en einn bjór nægir til að stöðva rafstuðið og ég verð þreytt og andlítil. En annars byrja ég að blaðra og blaðra af öllum lífs og sálar kröftum um heimspekileg málefni og atburði líðandi stundar. Mín kenning er að allir búi yfir þessum eiginleika, en það sé misjafnt hversu lengi þarf að vaka áður en rafstuðið kemur og hversu virkur viðkomandi almennt er, sem svo segir til um svefnþörf hans og daglega þreytu. Mín mörk liggja til dæmis um eittleytið. Hinsvegar gagnast það mér ekki alltaf, því ég er oft sofnuð fyrir þann tíma. En altént, þetta útskýrir ýmislegt, til dæmis afhverju náttfatapartý eru svona skemmtileg. Þá er maður nefnilega í góðra vina hópi og hefur einhvern að tala við og svo endar með að allir eru á einhverju virkniflippi og upp af því spinnast ýmsar áhugaverðar samræður.
Jólin eru komin. Dagurinn í dag hefur runnið sitt skeið óvenju hratt, klukkan er orðin tuttugumíndurí þrjú og mér finnst hann rétt vera að byrja... Ég held að ég sé nokkuð skrýtin manneskja, í það minnsta að almenningsálitið telji mig skrýtna manneskju, því ég fékk óheyrilega mikið af skrýtnimanneskjudóti og svo dót frá fólki sem veit ekki hvað það á að gefa skrýtnu manneskjunni og gefur henni því þetta klassíska, nammi, kerti, ilmgums o.s.frv. Og baðdót! ég fékk alveg óheyrilega mikið af baðdóti!!! Ég á nú tveggja ára birgðir af baðsöltum, freyðibaði, sápum, baðkúlum, þurrkuðum blómum og svona ilmkertum til að skella á baðbrúnina og gera stemmninguna viiiirkilega kósý. Baðdót er sosum ágætt, en mig er farið að gruna að ég sé annaðhvort óskaplega illa lyktandi eða að fólki finnist ég eitthvað súper stressuð. Æ, maður á ekki að leggja alltof mikla túlkun í gjafir...
Mér blöskraði í dag. Dagný (systir mín) er komin til landsins til að verja jólunum með familíunni. Það er sosum allt gott og blessað. Það sem verra er er hinsvegar að hún virðist hafa fengið það sjálfskipaða hlutverk að vera móðir mín. Þetta gerir alveg heilar ÞRJÁR mömmur, Mamma mamma, Ólöf (systir mín, 23 ára) mamma, og Dagný (27 ára) mamma. Svona er það að vera litla barnið í fjölskyldunni. Kringumstæðurnar sem urðu til þess að mér blöskraði voru hinsvegar þessar: Dagný kemur í heimsókn. Dagný fer inn á salernisaðstöðuna. Inni á salernisaðstöðunni er að finna óhrein föt liggjandi í hrúgu eftir sturtuferð Ólafar fyrr þennan dag. Ólöf er ekki heima. Þar sem Ólöf er ekki heima er þetta víst mér að kenna. Fyrst ég var nú heima, þá hefði ég alveg getað tekið þetta upp. Ég bendi Dagnýju réttilega á að þar sem ég hefði ekki lagt leið mína inn á salernaðstöðuna síðan umrædd sturtuferð átti sér stað, hefði ég einfaldlega ekki séð fatahrúguna, og því ekki hvarflað að mér að fjarlægja hana. Þá tekur hún til bragðs að skamma mig fyrir klósettpappírsleysi á salernisaðstöðunni. Ég bendi Dagnýju, einnig réttilega, á að ef ég hefði lagt leið mína á salernisaðstöðuna þá hefði ég sennilega tekið eftir klósettpappírsskortinum, an þar sem því væri ekki að skipta, þá væri þetta heldur engan veginn mér að kenna. Þetta gerir Dagnýju mjög reiða, nú hefur hún engan blóraböggul, því ég er jú eina manneskjann á heimilinu sme er ekki orðin lögráða, og er því réttdræp hvað nöldur og skammir varðar, mikil ósköp, þau hafa reyndar lögbundinn rétt til að skamma mig. Dagný strunsar út af salernisaðstöðunni, en ekki fyrr en hún hefur staðið yfir mér meðan ég sæki meiri klósettpappír og tek fötin upp.
Maður hlýtur að mega vera dálítið niðurdreginn stundum. Núna eru að koma jól og allir eru á spani með pinnstíf bros á óaðfinnanlega glöðum og rjóðum andlitum. Er ég sú eina sem finn ekki fyrir þessu? Mér finnst eins og það sé brjáluð krafa á mér um að vera svaka hamingjusöm og ég finn það bara ekki hjá mér. Alla venjulega daga þá má maður vera í hvernig skapi sem manni sýnist. Jújú, mamma mun nöldra við mann yfir að vera ekki nógu virkur við herbergistiltektir og slíkt, en maður kemst þó upp með að vera eilítið latur, ekki satt? Núna er maður nýskriðinn upp úr prófum, það eru 2 og 1/2 dagur til jóla og maður á eftir að kaupa allar gjafirnar, taka til í íbúðinni, skrifa jólakort, hitta þessa þrjátíuþúsund vini sem manni dauðliggur skyndilega á að hitta, halda mömmu góðri því hún er að fá taugaáfall, pakka inn jólagjöfum og þurfa að horfa uppá það að eiga pabba sem kann ekki lengur að brosa. Og allt í einu er eins og himinn og jörð séu að farast, klukkan tifar klukkan tifar, reddaðu málunum því það gerir enginn fyrir þig. Ég er ekki að rausa um þetta jólastress sem virðist svífa eins og faraldur um götur borgarinnar og gera alla, konur, menn og húsdýr, alveg bandbrjálaða, því ég stend fast í þeirri trú að maður sé sjálfur eins stressaður og maður leyfir sér að vera. Það er enginn (allavegana enginn sem ég þekki) sem mun erfa það við mann í lengri tíma að maður gaf þeim gjöf undir þúsundkalli. Það er enginn sem lítur niður á mann vegna þess að maður náði ekki að baka tólf-sortirnar. Það eru hvort sem er allir of uppteknir af sínu eigin stússi til að gefa því gaum hvort þessi eða hin sé viðunandi húsmóðir og eigi alltaf ótæmandi birgðir af vanilluhringjum og mjólk-út-í-kaffið. En allir eiga að vera svo hamingjusamir. Ef maður dirfist að vera ekki hamingjusamur, þá daufgar maður dýrðina, eins og eini nirfillinn í blokkinni sem tímdi ekki að fá sér seríuna sem allir hinir keyptu, svo nú er blokkin ægilega hallærisleg. Ég er sennilega mest niðurdrepandi bloggarinn á veraldarvefnum þessa stundina, en er eitthvað að því að vilja ekki vera glaður eftir pöntun?
Tók próf á netinu, veit ekki af hverju....
Ég gerði tilraun til að breyta bloggsíðunni minni úr klarzi.blogspot.com í klara.blogspot. com en komst þá að því að það var þegar upptekið. Forvitnin greip mig heljartökum og ég ákvað að tékka á þessari nöfnu minni. Komst ég þá að því að viðkomandi er sennilega frá einhverju slavnesku landi, og talar mál sem líkist óumflýjanlega pólsku eða tékknesku. Þetta finnst mér mjög spennandi.
Ég bý yfir nokkuð undarlegum kvilla. Ég er nefnilega komin með flensu, en ekki venjulega flensu, onei! Þessi flensa lýsir sér í því að ég þarf alveg óstjórnlega að hnerra.... en svo hnerra ég barasta ekkert. Þetta er með því meira óþolandi af mannlegum eiginlegikum, það þekkja þetta flestir, þegar maður þráir fátt eins mikið og bara að fá að hnerra, en verða ekki að ósk sinni! En þetta gerist nú, í þessari flensu minni, um það bil 30 sinnum á dag. Auk þess virðist ég vera að kanna mörk þess hversu mikið er mannlega mögulegt að snýta sér. Ég vaknaði í morgun, með báðar nasir stíflaðar (eða stíbblaðar, eins og ástand mitt gerir að verkum) og másaði eins og meðvitundarlaus rostungur, því stór hluti öndunarfæra minna var í lamasessi. Þrátt fyrir stjórnlaust snýterí, virðist ekkert ætla að gefa sig, þetta er barátta upp á líf og dauða, og flensan er að vinna. Allt stefnir í að ég endi í hnipri í einhverju húsasundi, grátandi eins og smábarn sem hefur verið svipt snuðinu sínu. Þetta er semsagt mjög vægðarlaus flensa sem ræðst á sálrænt ástand mitt jafnt sem líkamlegt
Ég var að finna gamalt bréf sem ég sendi Emmu... Við höfum það nefnilega fyrir sið að senda hvor annari email, og ég var búin að láta bíða alllengi eftir mínu, af þeirri einföldu ástæðu að ég var algerlega andlaus, og ekkert hafði á daga mína drifið! En ég hófst samt handa og þetta varð útkoman:
